از منزل ما تا حرم مطهر راهی نیست! آن قدر نزدیک هست که بتوان با پای پیاده رفت و آن قدر نزدیک هست که بتوان به راحتی حرم را دید و سلامی عرض کرد!
وقتی همسایه ی آقا امام رضا باشی، زندگی برایت حال و هوای دیگری دارد! هیچوقت توان توصیف این حال را نداشته و نخواهم داشت! اما کاش میشد آنچه می بینم بگویم!
این توضیحات برای این بود که از ماجرای امروز بگویم! ماجرایی که باعث شد اشک ها و گریه های مادرم را ببینم! از صبح اول وقت تا همین ساعتی قبل! هر بار که مادرم آنچه دیده و شنیده بود تعریف کرد، گریست! قابل ذکر است که مادرم هیچوقت در حضور من و یا دیگران گریه نمی کند هر چقدر هم ناراحت باشد! اما...
ماجرا از این قرار است: صبح خیلی زود مادرم از صدای صحبت و زمزمه ی مردی بیدار می شود! با توجه به اینکه صبح جمعه همیشه خلوت تر از وقت های دیگر است، صدای حرف و زمزمه بیشتر جلب توجه اش را می کند! صدا دقیقا از پشت در حیاط خانه ی ما به گوش مادرم رسیده بود! مادرم نگران از اینکه چه شده و چه نشده به سمت در می رود تا در را باز کند و ببیند موضوع چیست که ناگهان متوجه می شود که مردی جوان، آن وقت صبح، تنها پشت در نشسته و روبروی حرم با مولا حرف می زند و درد دل می کند! و به شدت می گرید! آقای جوان که متوجه حضور مادرم نمی شود به حرف زدن و گریستن ادامه می دهد و ...
" آقااا .. خودت می دونی چقدر شرایط سختی دارم! خودت می دونی که گرفتارم! آبرو دارم آقاااا... بیکارم، دستم خالیه... آقا آبرو دارم... خودت کمکم کن... ...."
دیگر حرفی ندارم!!
سلام
شاید یکی از مواهب خدای متعال به من این است که فعلاً ثروت سرشار و منزل و ماشین آنچنانی ندارم و هر روز و هر شب در میان مردم عادی هستم.مشکلاتشان را دقیقاً می بینم و البته بسیار غصه می خورم.امیدوارم خدای حکیم باذن خودش در امر فرج مولایمان تعجیل بفرماید تا بساط ظلم و فساد و دنیا طلبی ظالمان برچیده شود و همه آحاد بشر طعم شیرین عدالت و آزادی و رفاه و امنیت را بچشند.
اللهم عجل لولیک الفرج و العافیه والنصر.
سلام
ای کاش مسئولین هم در میان مردم زندگی می کردند تا دردها و رنج های بی شمار عموم مردم را حداقل ببینند!