تنها با کمی دقت، آشکار خواهد شد که در طبیعت و جهانی که در آن عمر می گذرانیم، چه نظم و ترتیب بی نظیری وجود دارد! نظمی حیرت انگیز که هیچگاه از میان نخواهد رفت! همه چیز در طبیعت در زنجیره ای پیچیده به هم متصل هستند و در پیوندی شاید نامحسوس اما استوار! هر خلل و نقصان در عضوی از این مجموعه، بدون شک دیگر اعضا را نیز دچار اشکال خواهد کرد!
نمونه ای از این نظم شگفت و خارق العاده را می توان در گردش زمین، و در نتیجه پیدایش سال و ماه و فصول مختلف و شب و روز، یافت! روزها کوتاه و بلند می شوند، هوای پیرامون ما سرد و گرم می شود و هر آن چه می بینیم و نمی بینیم، مدام در حال تغییر و تبدیل است!
اما این تغییرات به قدری لطیف و آرام به وقوع می پیوندد که هیچگاه ما را دچار شوک و دردسر نمی کند! تصور کنید یک روز صبح که بیدار می شوید ببینید زمستان است و همه جا پوشیده از برف و یخ است، در حالی که شب گذشته که به خواب رفته اید دمای هوا حدود 30 درجه ی سانتیگراد بود و شما پارچ آبی لبریز از یخ را برای خود مهیا کرده بودید! بدون شک این اتفاق نخواهد افتاد! زیرا همه می دانیم، روزها، آهسته و دقیقه به دقیقه کوتاه می شوند و برای گذر از گرمای تابستان به سرمای زمستان، ناگزیر از فصلی معتدل به نام " پاییز" عبور خواهیم کرد!
از آنجا که اسلام، دینی کامل و بدون هر گونه نقصی است، پیوند ناگسستنی انسان با طبیعت را همیشه و در همه جا در دستورات و احکام خود، در نظر داشته است و بدون توجه به این ارتباط و نظم، حکمی را صادر نکرده است!
بی گمان سری نهفته است در این که پروردگار می خواهد تا انسان در زمان غروب و طلوع و یا هنگام ظهر و یا سحرگاه، به راز و نیاز با او بپردازد!
سخت معتقدم که هیچکس به اندازه ی پروردگار به نظم و وقت شناسی اهمیت نمی دهد! ساده است فهمیدن این موضوع! اوقات شرعی که تعیین کننده ی بسیاری از تکلیف های یک انسان مؤمن معتقد است نشان دهنده ی این مهم است که پروردگار به انجام هر کاری در زمان خاص خود اهمیت می دهد! به عنوان مثال: اگر من مشهدی، این روزها نماز صبحم را دیرتر از ساعت 5:20 بخوانم، باید با نیت دیگری به نماز بایستم!
همه ی این ها را گفتم تا نقش نظم و وقت شناسی را به یاد خودم بیاورم!!
شاید بی نظمی هایی که در گروه ها و اجتماعات انسانی رخ می دهد بیش از بی نظمی ها در سایر جانداران کره ی زمین باشد! حیوانات، گیاهان، حشرات و سایر جانداران، بدون تردید از انضباط بیشتری برخوردار هستند!
به عنوان مثال: مرغ های خانگی: غروب می خوابند و سحرگاه بیدار می شوند! خفاش ها: همزمان با غروب خورشید برای کسب روزی از آشیانه های خویش خارج می شوند! سوسک ها: در تاریکی و شب بیشتر فعالیت ی کنند. خرگوش ها، شب گردی می کنند و روزها را بیشتر در لانه هایشان می خوابند! و همینطور گربه ها و ....
اگر باور داریم که آدمی برترین و بهترین موجود و مخلوق پروردگار است پس باید به توانایی های او هم باور داشته باشیم! باید بپذیریم که انسان این قدرت و درک و فهم را دارد که بفهمد نظم برای او مفید و لازم است و زندگی بدون انضباط و برنامه و وقت شناسی او را تبدیل به یکی از بی مصرف ترین موجودات و آزار دهنده ترین ها، خواهد کرد!
پس چه می شود ما را که:
_ کودکان خردسال را می بینیم که در نیمه های شب، هنوز در پارک ها و یا مهمانی ها، سرگردان و خسته، و شاید گرسنه و شام نخورده، به ناچار بازی می کنند!؟ آیا غیر از این است که کودکان باید در ساعت خاصی از شب و زود هنگام به خواب روند؟!
_ بانوانی را می بینم که ساعت 10 صبح هم به زور رختخواب را ترک می کنند!؟ آیا حقیقت جز این است که سحر خیزی باعث شادابی و نشاط یک زن خواهد شد و این طراوت از طریق او به همسر و فرزندان منتقل خواهد شد؟؟
_ آدم های خوشحالی! را می بینیم که 3 ساعت از شب گذشته، سرزده به مهمانی می روند!؟ آیا نباید دیگران را که شاید شب را به استراحت پرداخته اند، درک کرد و مراعات حال میزبان را ..؟
_ کارمندان محترمی را می بینیم که ساعت 11 صبح پشت میز کارشان و یا کمی آن طرف تر، مشغول بلعیدن صبحانه هستند!؟ آیا کارمندان محترم نمی دانند که جذب مواد مغذی توسط بدن از صبح زود تا ساعت 9 صبح به شکلی بهتر صورت می گیرد!؟ و صبحانه را نباید عجولانه و دیر وقت و در محیط کار میل کرد؟!
با نگاهی مختصر به اطراف خود متاسفانه خواهیم دید که از این بی نظمی ها و وقت نشناسی ها کم نیست! و روز به روز شاهد هستیم که به انواع و اقسام آن هم افزوده می شود! و کمتر کسی را می توان دلواپس این احوال دید!
هر بی نظمی کوچکی، به زودی تبدیل به مشکلی بزرگ می شود! و ریشه ی بسیاری از دعواها، جنجال ها، بیماری ها، سوء تغذیه ها، و حتی فسادها، در زمین سیاه بی قیدی ها و نابسامانی های زندگی روزمره است!
از طبیعت بیاموزیم، خود را به طبیعت نزدیک کنیم و از پروردگار بخواهیم ما را هر روز بیشتر و بیشتر با نظام خلقت آشنا سازد و ما را در دامن گل آلود وقت نشناسی رها نسازد!